به گزارش بازارسان به نقل از پول نیوز، در گذشته جنگها متفاوت بود. دو طرف جنگ مقابل یکدیگر صف آرایی میکردند و منتظر شیپور جنگ میماندند. به محض آنکه شیپورچی در شیپورش میدمید، جنگجویان به سوی یکدیگر هجوم میآورند و آنقدر میکشتند تا یک طرف کم بیاورد. نکته جالب توجه این بود که پادشاه، فرمانروا، حاکم یا هر مقامی که بالاترین جایگاه را در کشور، قبیله و… داشت، در صف اول حاضر میشد و شمشیر میزد. بنابر این فردی که فرمان جنگ میداد، رشادت، شهامت، قدرت و بالاترین توان جنگی را داشت و اولین کسی بود که جانش را در طبق اخلاص میگذاشت و همراه لشگریانش به جانبازی میرفت.
پس از گذشت مدتی، جنگها تغییر کرد. جنگ بیش از آنکه جنبه شجاعت و رشادت داشته باشد، به بازی دو کودک تبدیل شد، کودکانی که اسباب بازی هایشان را به سوی یکدیگر روانه میکنند و خود بدور از هر گونه تهدید، در آسایش و آرامش قرار دارند. پادشاهان، فرماندهان، حاکمان، روسای جمهور یا هر مقام عالی دیگر، در گوشهای امن میخزند و فرمان قتل میدهند، برایشان هیچ فرقی نمیکند که از کدام طرف چه تعداد کشته میشود، زیرا خودشان و خانواده شان در مکانی امن قرار دارند. البته عدهای نیز در اتاقهای جنگ برای جان سربازان تصمیم میگیرند و جنگهایی را رقم میزنند که فقط تفکرات نابودی انسان و انسانیت بر آن حاکم است.